اشعار

دلـم جـز به مـهـر تـو ســامـان نـدارد            دمـی زنـدگـی بـی تـو امـکــان نـدارد

نباشد فـقـیر آن که بی مال و پول است            فـقـیـر آن که مـثـل تو سلـطـان ندارد

مـیـان غــم و غــربـت خـود بـمـیــرد            غــریـبـی کـه شــاه خـراســان نـدارد

نگـاهت پُر از مهر و لطفت فـراگـیر            که ربطی به گـبـر و مـسلـمـان ندارد

شــده گــنـبـد تـو نـگــیـنـی بـه عـالـم            نگــیــنی که حــتی ســلیــمــان نـدارد

"قــسـم" تـا به جـان جــواد تو بـاشـد            دگــر احتــیــاجــی به "قــرآن" نـدارد

سـرم روی دامـان تو بـوده یک عمر            پـنـاهـم تـویـی این که کـتــمـان ندارد

دلــم گــشتــه آهــوی صـحـن تو آقــا            در ایـنجـا دلــم شــوق بُـسـتـان نـدارد

یـقـیـنــاً که تـوحـیــد او خــدشـه دارد            کــسی که به حــقّ تـو ایــمـان نـدارد

آرام کن به جامی؛ شور و نـوای ما را            سلطانی و ز رأفـت داری هوای ما را

از سفرۀ کریمت همواره برده ام فیض           پر کرده ای همیشه تو کسیه های ما را

دادیم تا ســلامی تحــویــلمان گــرفـتـی           از خــاطرت نبردی حتی صدای ما را

سهمیــۀ گــدایــان محفــوظ باشد ایـنجا           بگــذاشتی کــناری سهــم عطای ما را

باز آمدیم ای دوست بار گـناه بر دوش           راضی نما دوبـاره از ما خــدای ما را

روزی اگر بنــا شد ما را ز در بـرانی           گو مــادران بپوشند رخت عزای ما را

زیباییِ ضریح و ایوان و صحن هایت           در گوشۀ حریمت بسته است پای ما را

جان جــوادت آقــا؛ جــان عــزیز لیـلا           امضــا نمــا دوبــاره کــربــبلای ما را

باب الجــواد یـعــنی صحن علی اکــبر           تنگ غروب دیدی تو گریه های ما را

در پیش چشم بابا اکـبر شد اربا" اربــا           فـرمود شـاه: عبـاس! آور عبـای ما را

هر چـند کـشـیـدند به تعـیـیـن تو حـدها            آخــر نـرسیــدنــد به درک تو خِــردها

تا وسـعـت آیـیــنـۀ لطف تو بـسـنـجـنـد            محــوند ازلهــا هــمه در روی ابــدهــا

تو خوبی و جز خوب تو را نیست سزاوار           تو خـوبی و ماها همه بد؛ وای به بدها

دل آمده امــروز، نسیــمانــه به بــاغت           تا پُــر کند از غـنچــۀ لطف تو سبــدها

هر کس که شنیده‌ست مقــام حرمت را           بر عــزّت زوّار تو بُـرده است حسدها

تنهــا منِ نــاچیــز، نه شــرمنـدۀ لطفت           یکبار نه، دهها شده، دهها نه که صدها

دریــایی و امــواج تو را نیـست نهایت           در شــرح تو غــرقند رقـمـها و عددها

ازمن همه یک «بوالحسن» و از تو عنایات           از من همه یک «یاعلی» و از تو مددها

حـق است تو را نور ولایت به عــلائم           ختم است تو را تخت خلافت به سندها

تا آل علی هست به اغیار چه حـاجت؟           با بودن صدها چه نیــازی به نـودها؟!

دعوت شدگانیم ز لطف تو در این بزم           ای گــمشــدۀ کــوچــۀ شــوق تو، بلدها

امیـد به دیــدار تو داریم، رضــا جــان           روزی که گــذاریم سر خود به لحـدها

دل اگر دیــده به دلـدار نـبـنـدد چه کند            دیــده گر از کـرَمت بار نبـندد چه کند

تا دلِ سوخته را مثل تو دلـداری هست            دل اگر دیــده ز اغــیـار نبـندد چه کند

دل ز هر کس، به خدا حُجبِ نگاهت بِبَرد            مِهرت آئیـنه به رخســار نبندد چه کند

دلبری چون تو که دل هاست گرفتار غمش            چشم، بر چشم گــرفتــار نبندد چه کند

کیست شایستۀ مدح قدِ سَــروِ تو رضا            دل دخیــلِ قــدم یــار نـبـنـدد چــه کـند

سائلت وقت عبــور تو ز بــازارِ نظـر            راه، با چشــم خــریــدار نبـندد چه کند

تو رضایی و خدا روحِ رضامـنـدیِ تو

می سِزَد سجده به اسماء خــداوندیِ تو

ای همه عــالـم امکـان شده سرگردانت            وی ســرِ خـوان ولای تو همه مهمانت

همه افلاک به زیر قَــدَمت ریگِ رَهَند            همۀ کون و مکان ریـزه خـور دستانت

پِلک مستانه چو بر هم بِنَهی شب گردد            دیده چون باز کنی روز شود حیـرانت

سایه بر سر فِکَن ای زادۀ زهرا و علی            دودمــان تو نظر دوختــه بر چـشمانت

پارۀ جان پــدر! کــوثــر ثـانیِ رسول!            مــادرت مَــحــوِ ز بر داشتـنِ قــرآنـت

چون به توحید گشودی لب شیرینت را            «مَلک از هر سخنت بُرد دُر غلتانت»

انــبــیــا کــارگــزار ره نــورانــیِ تــو            پــاسبانان مــقــرّب هــمگــی دربــانت

تو رضایی و خـدا روحِ رضامنـدیِ تو

می سِزَد سجده به اسمـاء خـداوندیِ تو

کم کم دل هوایی مان بال و پـر گرفت            محتـاج لحـظه های تو راه سفـر گرفت

دل را رئوف من، نگهت تا حرم کشید            پائین پات دست دعــا روی سر گرفت

نجوای عشق، هـمـهمـۀ زائـران اشک            پیـراهن ضریـح تو را چـشم تر گرفت

حاجت زیاد و بذل عنایات بی حد است           هر دل شکسته تر که بود بیشتر گرفت

آقا «قسم به جان جوادت» چه می کند            با این قسم گرفت هر آن کس اگر گرفت

آهو شدن که قسمت هـر کس نمی شود            ضامن ترین امام مرا هم به بـر گرفت

باب الجواد بود که بغض دلــم شکست            شعرم تمام بود ولی تــازه ســر گرفت

گر چه آلـوده تـن و نـامـه سـیـاه آمـده ام            کن عـنـایت که به امـیـد نـگـاه آمـده ام

حرمت کعبۀ عـشق و نگهت چـشم خـدا            به طـواف حـرمت غـرق گـنـاه آمده ام

خسته از سرکشیِ نفـس ز حق بی خبرم            شب ظـلـمـانی ام و در پـیِ مـاه آمده ام

نکـنـد روی بـگـردانـی و راهـم نـدهـی            که به امـید نگـاه، این هـمه راه آمده ام

همۀ حاجـت من دیـدن رخـسار شماست            من بدین در، نه پیِ حشمت و جاه آمده ام

همـۀ هـستی من اشـک غـم کـربـبلاست            زان سبب محضرتان جامه سیاه آمده ام

کربلا، کرب و بلا در دل ما ساخته است            کـز غـمش با شـرر و شعلۀ آه آمـده ام

یک سلام از ما جواب از سمت مرقد با شما           فُطــرس نامه بر تهران به مشهـد بـا شما

باز هم میل زیارت کرده ایـم از راه دور           نیت ازما، قصد از ما، رفت و آمد با شما

ما کبــوتــرهای بی بــالیــم امــا آمــدیــم           لـذّت پــرواز در اطــراف گــنــبد با شما

نمرۀ ما صفر شد از بیست اما در عوض          زنــدگی ما همه از صفــر تا صـد با شما

خِـطّــۀ ما تشنـۀ آب حیــات و نــور بود          خشکســال خــاکــمان اما سـر آمد با شما

این دیار، این سرزمین، این زادگاه، این مرز وبوم

برکتش از توست «یا من یکشفُ کلَّ الهُموم»

ســرپـنــاه نا امیــدان مأمن مــأیــوس هـا           ایستگــاه آخـرِ ای کــاش ها، افــسوس ها

گرم در رویای صحن و گنبد و گلدسته هاست           زائر دلخسته و بی خواب از کــابوس ها

نور گیرد ماه، تا شب های جمعه در حرم           می طراود نغـمۀ یا نــور و یا قــدوس ها

می رسند از راه زائرها، ملائک گردشان           فـرش زیر پایشان هم شهپـر طاووس ها

در ازای قطره هایی اشک با خود میبرند           از اجابت، از کرم، از لطف... اقیانوس ها

هر که صید توست دیگر در قفس محبوس نیست

در گل ایرانیان خاکی بغیر از طوس نیست

من اگر از دست خود آزاد باشم بهتر است           طائــر پــر بسته صیــاد باشم بهتـر است

زادۀ هر جای این دنیا که باشم خوب نیست           از اهــالــی رضا آبــاد باشم بهتــر است

هرکه کنج دنج خود را در حرم دارد ولی           من اگر در صحن گوهرشاد باشم بهتر است

راستی با خود مریضی لاعلاج آورده ام           پس کنار پنجره فــولاد باشم بهتــر است

عــقــدۀ کــورم به لبخند ملیــحت باز شد

دست های بسته ام پای ضریحت باز شد

عاقبت یا ساکن خاک خــراسان می شوم           یا شهـید جــادۀ مشهـد به تهران می شوم

زاغکی زشتم ولی نزد تو چشمم روشن است           یا کبوتر یا که آهو یا که انسـان می شوم

در زیارت ها سرم پایین تر از قبل است و من           پشت ابر گریه ها از شرم پنهان می شوم

بازدیـد هرکه هر بــار آمده پس می دهی           و من از کــم آمدن هایم پشیـمان می شوم

خواب دیدم در حریمت شعرخوانی میکنم          روزی آخر شاعر دربار سلطان می شوم

پاسخ این خواهشم در بند امضای شماست

الغرض یک حرف دارم باتو آن هم کربلاست

لب اگر خـورد به پیـمـانه بهـا می گیرد           سنــگ با دست شما حکم طلا می گیرد

شـاهــد واقـعـه سلـمـانی نیـشابـوراست           هر کسی خواست بداندکه کجا می گیرد

قـصۀ شیـخ بـهایـی و حـرم ثـابـت کرد           رحـمـت واسـعـۀ تو هـمـه را می گـیرد

این حرم کهف حصین است چه حاجت به طلسم؟!           دامـن آلـوده در آن بـوی خـدا می گـیرد

عــشـق وارد شــدن وقـت اذان را دارم           که دلم در صف عـشـاق صـفا می گیرد

قدمش میگذرد بی خطراز روی صراط           هر کسی دست به دامــان شما می گیرد

عــالـم آل مــحـمــد ز دم تــوسـت اگـر           بیشتر حـوزه در اطراف تو پا می گیرد

شب میلاد تو از عرش خـود جـبـرائیل           زود می آید و در صحن تو جا می گیرد

قـبـۀ پـادشـه طـوس چنان کـربـبـلاست           که در آن بی بُـرو برگرد دعـا می گیرد

واقـعا پـنجـره فـولاد شـفاخـانـۀ مـاست           کـور می آیـد و فی الـفـور شـفـا می گیرد

شاغـلم شغـل مـن این ست گـدایت باشم           کـارم از بـرکـت الطـاف رضا می گیرد

ارمنـی بـود مـردد که بگیـری دسـتـش           گـفـتـمـش محـضر دلـدار بـیا! می گـیرد

صحن تو شهرۀ خلق است به ترفیع مقام           شـاه عـبـاس در آن حـکـم گـدا می گیرد

پُر درآمد تر ازین شغل دگرشغلی نیست           دعـبـل ازدست تو با شعـر عبا می گیرد

"فـلـسـفی" نـیسـتم اما پی این فـلـسـفه ام           که چــرا هرکه ز تو کــرببلا می گیرد؟

شکر صد بار خـدا را که سعادت دارم           فـرصت آمــدن و عــرض ارادت دارم

بـاز در کـسـوّت یک عـبـد گــدا آمده ام           من از این جامه به تن خلعت شهرت دارم

دست من نیست اگر بی سر و پا آمده ام            دست من نیست اگر شوق زیارت دارم

قــصّۀ پـنـجــره فـولاد و مـرا می دانـی           من به بوسیـدن این پـنجـره عادت دارم

در این میـکـده خـیمه زده ام شاهد باش           دسـت امــیــد بـه دامــان اجــابـت دارم

این دل مردۀ من زندگی اش دست شماست           من خودم خوب به این نکته عنایت دارم

معجزه از تو عجیب است مگر؛ من حتّی            به گـدایـان تـو هـم چـشـم کـرامت دارم

حاجتم را ندهی پیش خودم خواهم گفت            او مرا خـواسته پیداست که قیمت دارم

" داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم "           این سلامی است که تا صبح قیامت دارم

پـدرم گـفت تـو هـم خـادم این آقـا بـاش           خادمی کردم و عمریست که عزّت دارم

خوشتر از طعم عسل طعم دعای سحر است           با همین زمـزمه ها راه به رحـمت دارم

شرط آن سلسـلۀ زرد تو را یادم هست           هر چه دارم من از آن شرط ولایت دارم

از آن زمان كه طرح دلـم را خدا كشید           آن را مـكـان سـلـطـنـت عـشـق آفـریـد

دل را به نام رعیت عـشق اتنخاب کرد           بر تاج وتخت ملک خودش شاه برگزید

شـاهی کـه مهـربان رئوف است و آشنا           شاهی که از فـقیر و گـدا ناز می خرید

آنکه درآسمان وزمین تاج وتخت داشت           هـمپای بال هـای زمین خـورده می پرید

مانند چـشم های پُـر از رحـمـت و صـفا           هرگز ندید دیده هـر کـس کـه دیـده دید

آقا جهـان به دور تو پـروانه می شـود..

شـاهی شـبـیه شــاه خـراسـان نمی شـود

بـاید كـبـوتـرانــه بـرایت غـزل نـوشـت           بـاید تو را شـبـیه خـدا بـی مـثل نـوشت

وقتی به چشم های شمـا می رسـد غــزل           باید به جای چشم دو كاسه عسل نوشت

آنكس كه جود را به توبخشید ای رئوف           دل را گدای خان شـمـا از ازل نـوشت

طـرز نـگـات زلـزلـه انــداخـت در دلم           آبـاد خانـه اش كه مـرا بر گـسل نوشت

کـار گـدای خـانـۀ تـو پـادشـاهـی اسـت           باید برای لطف تو ضرب المثل نوشت

ای آنـكـه گـشته ضامن آهـو مدد رسان

در زیر صفر مانده تبم را به صد رسان

در محضر تو خاكم و از خـاك كــمترم           یـعـنی كـه از تـمـام فـلـك نـیـز بـرتـرم

وقـتـی به پـیـش گـنـبـد زرد تو می رسم           گـویـا بهــشــت كـرده تـجـلّـی بـرابـرم

گـاهی شـبـیـه یـك نـخ سبـزم دخـیل تـو           گـاهـی در آسـمـان ســرایـت كـبـوتـرم

از اولـیـن سـفـر كه به پـا بوسـت آمـدم           دیـگر نـشد كـه از حـرمـت دل بیـاورم

جـز درب خـانـه ات در دیگـر نـمی زنم

حـاجت بـه جز حـریم تو جایی نمی برم

دستم بگیر غیر شمــا راه چـاره نیـست           در كار خیرحاجت هیچ استخاره نیست

گـنـبد نـگـو بـگـو كـه نـگـیـن جـهـانیان           گـلدسـته نه بگو كه سـتون های آسـمان

زائر نگو بگو كه ملك هـای عـرش حق           خـادم نـه جـبـرئـیـل خـداونـد لا مكـان

مرقـد  نگـو و كعبـه بگو بر ضریح او           بـوی خـدای می رسـد از بـارگـاهـشـان

هـر چـیزدر جـوار شــما پـر بـهـا شود           بیهـوده نیــست قیـمت بـالای زعـفران

هـر جـا رویـم از سر خوانت نمی رویم           از بس كه سفرۀ كرمت هست بی كران

دنـیـا بــه آسـتـان حـریـمـت دخـیـل شـد

كـوچـك تـرین گــای شـما جـبـرئـیل شد

نـســـیــم در بــدرم، گـرد راه آوردم          ز شـب سـیـاه تـرم رو بـه مــاه آوردم

نبود دسته گـلـم تا به دست، برگـیرم          در ایـن حـرم عـوض گـل گناه آوردم

به دل شکستگی ام گر شهود می طلبی          دو چـشمه اشـگ بـرایت گـواه آوردم

گـناه کارم و رو کرده ام به دارالزّهد          سـفــیـد مــویــم و روی ســیـاه آوردم

ز آتـش گـنـهـم آب دیــده خــشـکــیده          ز فــقـر اشـگ در ایـن خانه آه آوردم

هزار در به رویم باز بودو کردم ناز             نـیـاز خـویــش در ایـن بارگـاه آوردم

به نـامـۀ سیهـم خـطّ قـرمزی بکـشید          که بـر رئــوف رئـوفـان پــنـاه آوردم

خدا کند که مراهم سگـی حساب کند             کـه رو بـه کـوی رضا گاه گاه آوردم

سرشک خجلت و طومار جرم عمرم را            حــضـور مــظهــر عــفــو الـه آوردم

رواست تابنویسی به نخل خود«میثم»            کــه از بــهـشـت ولایـت گــیـاه آوردم

کرامت هست آن جایی که سائل میشود پیدا          اگرچه دست و پا گم میشود، دل میشود پیدا
گره از مشهد و قم وا نگشته برنخواهد گشت          برادر خواهری اینگـونه مشکل میشود پـیدا

ز هر دلشوره ای دل را به دریای تو باید زد          که قدر اشک از امواج سـاحــل میشود پیدا
دل ایران ز لطف سایۀ خورشید مشهد گرم           و قم همشیره اش چون ماه کامل میشود پیدا
دودلبر از جناب حضرت موسی بن جعفر چون          حسین و زینبی حیدر شمایل میشود پـیدا
بدون زهر هم معصومۀ دور از رضا می مرد          مثـالش زینب کـبری، دلایل میشود پیدا

ز آسـتـان رضـایـم؛ خــدا جـدا نـکــنـد            من و جـدائی از این آستـان خـدا نکـند

به پيش گـنـبد زرّينـش آفــتـاب مـنـيـر            ز رنگ زردى خـود دعــوى بهـا نكند

ز درگـه کـرمش دست الـتجـا نکــشـم‏            گـدا که دامن صـاحـب کـرم رهـا نکند

به روز حشر به باغ جنان ندارد جای            هر آن کسی که رضا را ز خود رضا نکند

به صحن او نکند کس هوای باغ بهشت            مگر کسی که ز روی رضا حیـا نکند

شها به زائر خود داده ‏ای تو وعدۀ لطف            کجا به وعدۀ خود چون توئی وفا نکند

مرده از فیض تو احیاگر جان می گردد           عـالم پیـر از این نشئه جـوان می گردد

ســر تـسلـیـم بـه پـای تــو فـرود آوردم            که به انگشت ولای تو جهان می گردد

تـا نهــد چـهــره بـه خـاک قـدم زوّارت            سنـگ از دامـنۀ کـوه، روان مـی گردد

بـا تـولاّی تـو چون سیـنۀ دریـا به کـلیم            وادی خوف و خطر مهد امان می گردد

هر کجـا نـام خـراسـان تـو آیـد به زبان            اشک شوق است که از دیده روان می گردد

سجـده بـر گـنبـد زرّین تو آرد خورشید            که به امواج فـضا نور فشان می گردد

آهوئی را که تو ضامن شوی ای ضامن خلق            خاک او سرمۀ صاحب نظران می گردد

همـه اعضای وجـودم؛ نه سر هر مویم            بـه ثـنای تـو سـراپـای زبـان می گردد

نـقـش شیـر از نگـه نـافـذ تو شیـر شود            گرگ در خطّۀ طوس تو شبان می گردد

همـچو بلبل که کند دور و بر گل پرواز            گرد گلدستۀ صحنین تو جان می گردد

دیده از هستی خود بلکه ز خود می پوشم            تا که چشمم به رواقت نگران می گردد

بـا تـو از آتـش دزوخ گـل جـنّت رویـد            بی تو گلخانۀ فردوس، خزان می گردد

زائـر کـوی تو آرد به خـداونـد طـواف            دل من گِـرد مـزار تو از آن می گردد

آسـمان هـا به طــواف حرمت مشغـولند            تا که بر گرد زمین چرخ زمان می گردد

تـیـغ بـا معـجـز ابـروت کنـد کـار سـپر            تیر از گردش چشم تو کمان می گردد

ناز بر جان کند و فخر فروشد به بهشت            تن هر کس که به خاک تو نهان می گردد

کــافـر ار نـام رضـا را ببـرد در دوزخ            دوزخ از فیض دمش رشک جنان می گردد

روز پرواز کتب پای صراط و مـیزان            کرم و لطف تو بر خلق عیان می گردد

لالـه از خـشت طلای تو برون آرد سر            سنگ با معجـز تو دُرّ گران می گردد

موسی از طور تو بانگ ارنی می شنود           عیسی از شوق تو بی تاب و توان می گردد

گر چه حجّ فـقـرائی به طـواف حـرمت            تـا ابـد دایـرۀ کـون و مکـان می گردد

گر به بازار جهان خلق جهان سود آرند            همـه بی مهـر ولای تو زیان می گردد

می دهد روی خدا را به همه خلق نشان            هرکه در کوی تو بی نام و نشان می گردد

هرکه بر پنجره های حرمت گیرد دست            پنجه اش عقده گشای همگان می گردد

روح بخش دل و جان است و روان قرآن           هر کجا وصف ثنای تو بیان می گردد

تـا کـند نـغـمه سـرایی به ثـنایـت (میثم)            گرد او روح ملک، رقص کنان می گردد

ای سـنـد نـجـات من ولایت تو یا رضا           صحن نو و عتیق تو کعبه و کربلا رضا

دلـم بـود بـه یـاد تو مدیـنة الرضا رضا           زیارتت به دیـن من زیارت خـدا رضا

تو و کرامتت مرا ز خود مکن جدا، رضا

رضا رضا رضا رضا رضا رضـا رضا رضا

شهی که خاک طوس از اوآمده محترم توئی           مهی که نور می‌دهد بر عرب و عجم توئی

رؤف اهـلبـیـتی و ولّـی ذوالکـرم توئی           به مسجد‌ الحرام دل قبله توئی حرم توئی

صفا و مروه می‌کند با حرمت صفا،رضا

رضا رضا رضا رضا رضـا رضا رضا رضا

مـنم کــه بین طــوطیان گرم ترانۀ توأم           کـبـوتری شـکـسته پـر در آشـیانۀ توأم

نـیــازمـنـد گـنـدمـی در آســتــانـۀ تـوأم           بـال زنـان دورو برِ نـقـاره خـانۀ تـوأم

اگر پرم ز کوی تو بگو پرم کجا، رضا

رضا رضا رضا رضا رضـا رضا رضا رضا

الا الا ثـنـای تو، ذکر عـلـی الـدّوام من           رؤف من، عطوف من، امید من، امام من

لحظه به لحظه دمبدم، بر حرمت سلام من           به غرفه‌های مرقدت، خورده گره زمام من

در حرمت گرفته‌ام ذکر رضا رضا رضا

رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا

حیات جان پراکنـد بوی خوش نسیم تو           مــادر خـلـقـت آمــده ســائـلـۀ قـدیـم تـو

صراط اولـیای حـق صـراط مستقیم تو           دل ز فـرشـته می‌بـرد کـبوتر حـریم تو

ملک بسوی این حرم آورد التجاء رضا

رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا

ناز کنم به سلطنت اگر تو را گدا شـوم           نـه لایـقـم گـدا شـوم گـدات را فـدا شوم

چه می‌شود قـبول تو بخاطـر خـدا شوم           نه تو ز من جدا شوی نه من ز تو جدا شوم

نه من تو را رها کنم نه تو مرا رها، رضا

رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا

توئی که درد روح را ز فیض تن دوا کنی           عقده ز کار عالمی به یک کرشمه وا کنی

کلیم را عـصا دهی مسیح را دعـا کـنی           چه می‌شود که یک نظر به قلب سنگ ما کنی

ای که به یک اشاره ات سنگ شود طلا،رضا

رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا

ولایت تو دین من نه دین من که دِین،هم           محبتت فروغ دل چراغ هر دو عین،هم

عنایت تو بیـشتر ز ظـرف عالمین، هم           مـقام زائرت فـزون ز زائر حسین، هم

رشک برد به زائرت زائر کربلا، رضا

رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا

خزان شدم که بخشیم ز اشک و خون بهارها           به هر دقیقه عمر خود کشیدم انتظارها

که در طواف مرقدت مرا رسد فشارها           کنم دراز دست خود به عجز و ناله بارها

که پنجه‌ام گره خورد به غرفۀ تو یا، رضا

رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا

گلی که شد خزان تو بهار لاله چید از او           دلی که شد از آن تو، فروغ حق دمید ازاو

کسی که زائر تو شد عطا ز تو امید ازاو           زلطف و مرحمت کنی سه بار بازدید ازاو

تو را سزد تو را سزد تو را چنین عطا،رضا

رضا رضا رضا رضـا رضا رضا رضا رضا

مرا به مهر خود ببر که با ولات زیستم           به تربتـت شـتافـتم به غـربتت گـریستم

در آفـتاب صحن تو اگـر دمـی بـایـستـم           به سـایۀ بـهـشت هم نـیـازمـند نـیـسـتـم

جهنّم است بهرمن بهشت بی‌رضا،رضا

رضا رضا رضـا رضا رضا رضا رضا رضا

مرا تقرب خداست ولای تو سبــب شده           مدح تووثنای تو دعای روز و شب شده

هر نفسی که می‌زنم سلـسلةالـذهب شده           کـبوتـر تو از ازل به ذکر تو ادب شده

زبان من که باز شد تو را، زدم صدا، رضا

رضا رضا رضارضا رضا رضا رضا رضا

توئی توئی که چون خدا نظر به بنده می‌کنی           توئی که جان مرده را دوباره زنده می‌کنی

تو شام تیره راسحر زفیض خنده می‌کنی           تو نقش شیرپرده را شیر درنده می‌کنی

تو مور خسته را دهی بال و پرهما، رضا

رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا

ای بـوسـه‌گـاه خـیـل مـلک آسـتـانه‌ات           وی داده کــعبه تکیه به دیوار خانه‌ات
مژگان تـوست تیـر محبت که هر دلی           از ابـتـدای خـلـقـت دل شـد نـشـانـه‌ات

نازم به لطف و مرحمت ورأفتت که هست           حتی به حـشر، بار غــم مـا به شانه‌ات
مائـیم سائل و تـو خــدا را خـزانـه‌دار           همـچـون خـدا حـدود نـدارد خـزانه‌ات
آدم بـه گنـدم حـرمت خُـلد را فروخت           جـبـریـل بــود شـیــفــتـۀ دام و دانـه‌‌ات
مـرغ دل مــسیـح هــم از بـام آسـمـان           پـر می‌زنـد بـه جانـب نقــاره‌خـانـه‌ات
از بس که عاشقم به تو از راه دور هم           صــورت نــهـاده‌ام بـه در آسـتــانـه‌ات
نه غم ز نار دوزخ و نه شادم ازبهشت           داغـی مـرا بـه دل نَـبُـوَد جـز بهانه‌ات
برغربت تو حجره دربسته می‌گریست           پـرپــر زدی چـو در بــغـلِ نازدانه‌ات
«میثم» به هرکجا که رود،آشیان توست           ای وسـعـت زمیـن و زمـان آشیـانه‌ات

ای مرغ جان، کبوتر صحن و سرای تو           موسی به طورطوس، مدیحت سرای تو
بحر عطای حقّـی و چـون رحـمت خدا           بـی انــتهـاست، رحـمت بی مـنـتهـای تو

آنسـان که بر رضای الهی، تویی رضا           باشد رضای حضرت حقّ، دررضای تو
کــلّ ائــمّه راسـت، مــقــام رضـا ولـی           نـام رضــا نـداشـت، امـامی سـوای تو
از بـس کــه رأفــتت ز گدا ناز می کشد           شـاید کـه بـر تـو ناز فروشد، گـدای تو
کـار مـسـیـح با نـگـه خـویـش مـی کـنـم           مـاند اگر بـه دیـدۀ مـن، جـای پـای تـو
در آفـتاب حـشر که از آن گـریز نیست           ما را بس است، سـایۀ گـلدسـته های تو
دریـای گـوهر اسـت که تـقـدیم می کنند           زوّار از دو دیـده، بـه گـنـبـد نـمـای تو
درهای عالم ار به رویم بسته شد، چه غم؟           باز است بر رویـم، حـرم با صفـای تو
تا روح در تن است و زبان در دهان اوست          "مـیـثم" کـنـد به شیـوۀ مـیـثم، ثـنـای تو

زائرین تو فـقـط شیـعۀ اثنـی عشرند             همه دلــباخـتـۀ عـترت خـیرالبـشرند

همه گـشتند به دریای نگاهت تطهـیر             به گل روی تو سوگند زگل پاک ترند

زائرینی که به این کعبۀ دل، دل بستند             تـا ابـد از حَـرمت دل نبـرند و نبرند

گربه سوی حَرمت روی کنند اهل جحیم             تا ابد از طمع روضۀ رضوان گذرند

سـائـلان کرمت یکـسره اربـاب کرم             زائـران حـرمت از همۀ خلـق سرند

پا گذارند به بال ملک و طـرۀ حـور             رهروانی که به سوی حرمت ره سپرند

عالمی رو بـه روی پنجـرۀ فـولادت             به امید کرمت همچو گدا پشت درند

انـبـیا نـاز فـروشند به گـلزار بهشت             اگر از دور به ایـوان طلایت نگرند

مهر تو لاله و ریحان بهشت دل ماست             حــاش لله که مـا را به جهــنم ببـرند

"میثم" بی سر و پایم نظری کن مولا             که مرا جزء محـبـّیـن تو آقـا شـمرند

حرم تو کعـبۀ دل، کرمت همه خـدایی           کنی از کرامت خود به خدا خدا نمایی

در بازتوست افزون من بی نوای محزون           ز کــدام در درآیــم به بــهانــۀ گــدایی

کرم تو می دهد رو به گـدای تو وگرنه           نــدهنــد پــادشــاهان بــه فــقیر آشنایی

من اگر گناه کارم تو رئوف ومهربانی           کرمت نمی گذارد که کنی ز من جدایی

تویی آن که هر که آید به زیارت تویک بار           تو سه بار از عـنایت به زیارتش بیایی

بـه خـدا گـنـاه کـارم دگـر آبـرو نـدارم           چه شود دهی ز نارم به محبتت رهایی

بکشم هماره نازت مگرم دهی اجازت           که به یک زیارت تو سر وجان کنم فدایی

همه را تو دست گیری همه را تو می پذیری           چــه امیر شهر باشد چه فقیر روستایی

به حریم توست بارم به حرم چه کاردارم           کنــد از هــزار کــعبه حرم تو دلربایی

کـرمت به کـل عالم حـرمت پناه "میثم"           به شما از او توسل ز شما گره گشایی

ای عــکــس جــمـال کــبــریــایــی            ای ســایــــۀ رحــمــت خــــدایـــی

ای صـــدر نــشــین ســدره منــزل            ای روشـــــنــــی ســـــراچــــۀ دل

ای هــشت بهـشـت خــاک کــویـت            ای خُــــلــد بــــریــن در آرزویـت

ای قـــبــلــۀ عــارفــان مــطــافــت            ای کعــبــه هــمیـشه در طــوافــت

ای شــمــع جـلال بـــزم عـــرفــان            سلــطــان زمــن شــه خــــراســان

این خطه که چرخ چون توماه است            بر اهــل یــقــیــن پناهــگــاه اسـت

شد از همه جــا کسی که مـأیــوس             رو کـرده به خـاک خــطّـۀ طـوس

ایــن درگــه رشـــگ عـرش اعـلا             بــــر فــوج مــلــک بــود مــصـلا

چون فـرش عجب نه گـر بـدین در             جـبـریل امــیـن فـکــنــده شـهــپـر